Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας δυσάρεστης πραγματικότητας, η οποία μας οδηγεί σε ένα έντονο αίσθημα απέχθειας για οτιδήποτε βλέπουμε γύρω μας. Ο λόγος; Η άναρχη δόμηση, που "τρώει" αδηφάγα τις λιγοστές εστίες πρασίνου, που έχουν απομείνει στο λεκανοπαίδιο. Η ανεξέλεγκτη οικιστική ανάπτυξη έχει καταστρέψει ο, τι ωραίο είχε κάποτε η πρωτεύουσα. Βέβαια η πληθυσμιακή αύξηση είναι αναγκαίο "κακό" για μια σύγχρονη μεγαλούπολη, το ζητούμενο είναι εαν υπάρχει δυνατότητα (και εαν υπάρχει, με ποιό τρόπο;) να αποφευγθεί η περαιτέρω αύξηση της ακαλαίσθητης γκριζωπής τσιμεντένιας μάζας που μας "πνήγει". Πανθομολογούμενη αλήθεια αποτελεί το γεγονός ότι η λύση στο πρόβλημα της στέγασης του ανεξέλεγκτα αυξανόμενου πληθυσμού δεν είναι τα "απαστράπτωντα" κτίσματα. Μήπως λοιπόν πρέπει να εστιάσουμε αλλού το ενδιαφέρον μας; Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τον ουρανό ως ένα άλλο φέουδο προς κατάκτηση; Τίθεται λοιπόν ο ακόλουθος προβληματισμός: Το έδαφος το έχουμε εκμεταλλευτεί όσο θα μπορούσαμε; Έχω την αίσθηση ότι η απάντηση είναι όχι. Πλέον υπάρχει η τεχνογνωσία για την κατασκευή ουρανοξυστών, των οποίων ο τελευταίος όροφος δεν θα αγγίζει τα σύνεφα... αλλά ίσως ένα σπάνιο στρώμα μοντμοριλλονίτη! Πιστεύω ότι δεν θα αργήσει η εποχή που θα "κατακτήσουμε" το υπέδαφος και τα μυστικά του. Αρκεί να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη ανεκμετάλλευτου υπεδάφους που υπάρχουν και το οικονομικό συμφέρον που επιφέρει μια τέτοια δόμηση, δεδομένης της έλλειψης πρώτων υλών και μετάλλων που παρουσιάζεται τη τελευταία δεκαετία (καθώς το έδαφος που αφαιρείται θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ποικίλλες άλλες χρήσεις).
